Arbore

Arbusto que acada normalmente entre 3 a 8 m de alto, aínda que en ocasións pode chegar aos 15 m cunha copa moi estendida e de forma irregular e xeralmente ramificado dende a base. De codia marrón pálido ou gris e profundamente estriada. A madeira é dura, flexible e moi resistente. As follas redondeadas, entre 6 a 12 cm de longo e ancho suavemente pubescentes por ambas as dúas caras e con bordos dobremente aserrados.

A súa área de distribución natural é moi reducida. Comprende a Francia occidental, a península Ibérica e o noroeste de Marrocos. Dentro de España está moi estendido, presentándose en case todas as provincias. É unha árbore robusta, caducifolia, con talla moderada,

É un arbusto caducifolio, moi enmarañado e espiñento de ata 4 metros de altura. Adoita formar grandes espesuras grazas á súa doada e densa reprodución por xermolos que xermolan das súas raíces. Ten as podallas diverxentes, pardo-escuras, máis ou menos pelosas a súa xuventude e rematadas frecuentemente en espiña; os talos vellos, en cambio, teñen codia agrisada. O froito do abruñeiro coñécese como bruño (ou arañón en zonas do País Vasco, Aragón e Navarra). É unha drupa do tamaño dunha bóla (uns 10 a 14 mm de diámetro cando o froito está maduro), e de forma ovalada.

É unha árbore de folla caduca que alcanza de 20 a 30 m, aínda que en ocasións pode superar esta altura. Sistema radical formado por un eixe principal forte e profundo e unha maioría de raíces superficiais e estendidas. Madeiro xeralmente dereito, de codia agrisada pronto fendida en sentido lonxitudinal, formándose entre as gretas unhas costelas mouras, ao que alude o nome. Copa ampla, polo xeral pouco densa. E practicamente indiferente en canto a chans, se ben fose dos excesivamente salinos. Require humidade no chan con brote de auga.

O Olmo común, Negrillo é unha árbore caducifolia de porte elevado e robusta, que pode alcanzar unha altura de ata 40 m. O seu madeiro é groso, algo tortuoso e ahuecado nos exemplares vellos, sobre todo os sometidos a podas; codia pardo-agrisada ou pardo escura, oi áspera e fendida. Copa ampla, de follaxe densa, redondeada, que proxecta unha sombra intensa. Podallas delgadas, peladas, con codia lisa, de cor parduzco, en ocasións con corcho. En os chans frescos e profundos, principalmente nos soutos e ribeiras dos ríos onde se asocia con frecuencia a salgueiros, ameneiros, chopos e freixos.

A Faia común (Fagus sylvatica) é unha árbore caducifolia da familia das fagáceas de porte robusto e gran talle, que alcanza os 35 ou 40 m, cun madeiro recto que o fai moi valioso, e unha copa ovalada no seu terzo superior. Se a árbore crece illada (non en espesura) cambia radicalmente, ábrese moi pronto, sendo algo irregular, ramificándose dende abaixo e variando moito a copa.

Árbore ou arbusto de folla perenne de entre 5 a 15 m de alto, aínda que dificilmente consegue esta altura, pode vivir ata 150 anos. O madeiro é avermellado e agretado, curto, con copa espesa e redondeada. As follas cun curto pecíolo, son grandes, verdes, algo máis laras no envés, lanceoladas, de entre 3 e 7 cm de longo e 5 de ancho, co bordo dentado, lisas, brillantes e sen pubescencia. Las flores son branco verdosas de 1 a 1,5 cm, formando panículas colgantes. con filamentos libres ou insertos na base da corola.

O buxo é un arbusto ou pequena árbore sempre verde, orixinaria de Europa, onde medra en forma silvestre dende as Illas Británicas ata a costa do Mar Mediterráneo e do Mar Caspio. Utilízase como ornamental en xardinaría, e a súa madeira dura e pesada emprégase en ebanistaría para talles delicados.

Árbore de folla perenne de ata 15 metros de altura co toro recto, a casca avermellada e escamenta e polas abundantes e horizontais que saen desde a base. As flores son unisexuais e nacen en pés diferentes. As masculinas forman inflorescencias pequenas de cor marela pálida e brotan sobre as axilas das follas. As femininas nacen illadas no extremo dos brotes, están reducidas a un óvulo envolto por brácteas.
É unha árbore moi lonxeva e gusta de lugares sombrizos.

O salgueiro é unha das árbores máis comúns na paisaxe galega, distribuíndose dende a costa ata os 1500 m. de altura.
O seu nome xenérico, Salix, que provén do celta sal (próximo) e lis (auga), é moi indicativo dos lugares onde podemos atopalo: beiras de ríos e regatos, bordos de prados, brañas, turbeiras e en todos aqueles sitios onde os solos estean húmidos durante todo o no.